Een bijzondere foto – de herinnering van…


Louisa Folkers

sint00_geschiedenis_sintIk ben bijna 38 jaar geleden op 4 december geboren… een dag voor Sinterklaas. Thuis hadden we het niet makkelijk , 6 kinderen, moeder die altijd “ziek” was en mijn ouders gingen op mijn 8e uit elkaar.

Mijn moeder had het snel bekeken, ze kon de verzorging niet aan, had het druk met andere bezigheden en besloot dat ze geen moeder meer wou zijn. Nog maar 8 of 9 jaar jong moest ik samen met mijn zusje op de fiets maar een plekje elders zoeken. Zware jaren volgden en nooit heb ik meer contact met haar gehad. Elke herinnering wiste ik eigenlijk uit mijn geheugen. Doordat ik vlak voor de Sint mijn verjaardag had werd ik vaak door hem geroepen. En Sint weet alles van elk kind ! Zo ook heel wat jaren later, zeker 20 jaar later, kreeg ik een heel speciaal kado ! Ik had totaal geen foto’s van mijzelf als kind en de enige die kon weten hoe zeer ik daarna verlangde, naar een herinnering, tja.. dat was toch die lieve oude Sint !

Hij gaf me een vrolijke herinnering wat al dat leed gelijk verzachtte ! 2 blije gezichtjes,, mijn zusje en ik helemaal blij door de Sint zijn verwennerij !!!

Na jaren van negatieve en zwarte gedachten heeft Sint dat door een klein fototje allemaal verdreven en mij gewoon een gelukkige herinnering gegeven. Zo kon ik zien dat het niet allen maar kommer en kwel was. Dat er blijkbaar een tijd als kind is geweest dat ik gelukkig was. En dat was op de grootste en mooiste feestdag van het jaar ! Sinterklaas…

Sinterklaas, sorry dat ik zo vaak op u heb gemopperd, sorry dat ik het zo erg vond een dag voor u jarig te zijn waardoor er eigenlijk niemand tijd voor mijn verjaardag heeft , Sinterklaas, ik hoop dat u voor zoveel meer kinderen een geweldige en vooral hele gelukkige herinnering kunt worden !!! Want hoe groot verdriet en ellende ook kan zijn, u maakt het op uw verjaardag voor eigenlijk elk kind wel fijn !

winjenaam

Intocht 1972 – de herinnering van…

Marie-Jet

sint1972Het zal de Sinterklaasintocht van 1972 zijn geweest, want ik was acht jaar. Mijn moeder en ik gingen de stad in met de bus. Voor de gelegenheid had ik mijn pop Toos meegenomen. Toos was een lappenpop, in elkaar gezet door oma. Ze had gebreide kleertjes aan, ook door oma gemaakt. Het was een mooie intocht. We keken eerst naar de stoomboot die aan kwam varen met Sint en alle Pieten aan boord en daarna volgden we de stoet door de hele stad. Jammer genoeg begon het te regenen. Gelukkig had ik m’n gele regenjas met zwarte stippen aan. Toos stopte ik tussen de knopen van m’n jas, dan kon ze Sint goed zien en bleef ze ook een beetje droog.

De stoet was voorbij en mijn moeder en ik liepen naar de bushalte toen ik het merkte: Toos was weg! We gingen snel terug naar de plek waar we gestaan hadden, worstelend tegen een stroom mensen in, want het was behoorlijk druk op straat. We keken op de grond en liepen de hele route na. Toos was onvindbaar en ik ontroostbaar. Waar was ze gebleven? Had iemand haar opgeraapt? Had een vervelend jochie haar in de gracht gegooid?

In de dagen die volgden, probeerde mijn moeder van alles om Toos terug te krijgen. Ze plaatste zelfs een advertentie in de krant. Tevergeefs. Toos kwam niet boven water.
Af en toe denk ik terug aan die Sinterklaasintocht, die zo dramatisch eindigde voor mij.  Wat zou er gebeurd zijn met Toos? Ik ben heel nieuwsgierig! Dus… als u ooit, in 1972, een lappenpop hebt opgeraapt met een blauw gebreid broekje aan en een oranje truitje: laat het mij weten!

winjenaam

Intocht 1988 – de herinnering van…

Janine Krooswijk

zierikzeeSamen met mijn ouders ging ik op 7 jarige leeftijd op 20 november 1988 voor het eerst kijken waar Sinterklaas en zijn pieten met de stoomboot aankwamen in Zierikzee. Helemaal opgedoft als klein zwart pietermeisje stond ik met open mond te kijken en te genieten toen de boot aan ging leggen. Maar plots werd alle enthousiastme en spanning in mijn lijf me “te” veel toen Sinterklaas mij een handje wou geven, ik viel flauw… alles zwart… Maar toen ik weer bij kwam lag er een grote zak pepernoten en een cadeautje naast me. Gelukkig heb ik aan het eind van de dag toch nog een echte hand kunnen geven aan Sinterklaas, en kon ik hem vertellen hoe blij ik was met de pepernoten en het cadeautje (een setje haarstiekjes!)

En weet je wat leuk is…. het is nu bijna 23 jaar geleden en die stiekjes zitten nog steeds in mijn toilettas! Bedankt Sinterklaas!


Frederike Machiels

Ieder jaar werd er bij ons de deur open gedaan en dan werd er vanuit de hal snoepgoed gestrooid. Dit was echt mega spannend, aangezien je hier de hele avond op zit te wachten. Als we naar de deur renden om zwarte piet te kunnen zien, zagen we twee zakken vol met cadeau’s voor de deur staan! Het uitpakken was een feest, echter keek ik twee seconden naar een bepaald cadeau en ging dan weer verder met het andere, zoveel was het!

Mijn opa en oma kwamen op sinterklaasavond ook altijd langs. Dit was erg gezellig. Zwarte piet heeft zelfs een keer een pepernoot heel hard tegen mijn opa’s gezicht gegooid. Dat was toen wel grappig, maar bleek ook pijnlijk. Oppassen dus met dat strooien!.


Anne Marije Punt

Als klein meisje was heel erg verlegen en daarom ook ontzettend bang voor Sinterklaas. Onderweg naar de intocht met mijn moeder een broertje ging ik alleen weer naar huis, omdat ik echt niet durfde.

Tijdens de intocht kon ik wel naar huis, maar aan Sinterklaas op school kon ik niet ontkomen. Gelukkig had ik in groep 3 een hele lieve juf die heel de tijd mijn hand vasthield terwijl we met alle klassen op het schoolplein stonden te wachten. Toen hij was aangekomen en zijn paard ging stallen gingen alle kinderen alvast naar binnen om in de aula klaar te gaan zitten. De juffen moesten dit in goede banen leiden, waardoor mijn juf en ik achteraan liepen.

Onderweg naar de aula kwamen we erachter dat een van de andere kinderen op de wc zat. We konden het kind daar niet laten zitten, dus moesten we in de gang wachten tot het andere kind klaar was.

Tot mijn grote schrik kwam de Sint met drie Pieten binnen, vlak voordat wij naar de aula konden vertrekken. Het werd nog erger toen ik Sinterklaas ook nog eens een hand moest geven. Dat wat ik had willen voorkomen gebeurde juist.

Nu, ongeveer twintig jaar later, kan ik er wel om lachen als ik eraan terug denk. Maar in al die jaren ben ik nooit dichterbij Sinterklaas geweest dan die ene dag, want stiekem ben ik nog steeds een beetje bang voor die oude man.

Baard trekken…de herinnering van…

Sebastiaan Troostsint_baard

In mijn jeugd vierden we heel mooi SinterKlaas. De liedjes werden weken tevoren prachtig gezongen want als de Sint toevallig over het dak kwam kon hij horen hoe we ons best deden. Die ene regel van “en er zijn geen stoute kinderen bij” vond ik altijd het mooiste, en zong die heel erg duidelijk en luid mee want ik was de stoutste kwajongen van de buurt. Wat ik mis bij de verhalen hier zijn de rijmpjes. Wij kregen allemaal verschillende kadootjes, steeds met een gedichtje erbij. Dat moest dan hardop gelezen worden. Later moest ik zelf kadootjes maken en een gedichtje schrijven voor iedereen die meedeed, Vader, moeder en de vijf kinderen. Ik was de middelste van 5 kinderen en hoewel de oudsten al wisten dat het spel was deden ze altijd alsof de Sint echt was. Het hele gebeuren ging op de klassieke manier met schoenen zetten voor de kachel, stro en wortel, en ’s morgens meteen naar beneden kijken wat er in zat. Een nacht wilde ik opblijven om te zien hoe Sint het nou klaarspeelde om in het donker over het dak te rijden, maar ik kon nooit lang genoeg wakker blijven! Op de bewuste avond kwam de Sint snel een zak met kadootjes voor de deur zetten en was alleen op de lagere school in vol ornaat in persoon te zien. Ik zal het nooit vergeten hoe ik op zijn knie mocht en aan zijn baard trok en daarvoor bijna straf kreeg!

Sint op zolder…de herinnering van…

poppenhuisWij woonden in een groot huis met een gigantisch grote zolder. Daar was zo veel ruimte dat er een appartementje gemaakt was. Dit bestond uit een woonkamer, slaapkamer en op de overgebleven zolderruimte was een keukentje ingericht. Hier woonden een oom en tante. Op Sinterklaasavond van het jaar dat ik 3 of 4 jaar was, was ik behoorlijk gespannen. Zwarte Piet bracht immers de kadootjes altijd door het zolderraam en ik wist dat hij daar veel lawaai bij maakte!!! Voor mij was het dan ook een raadsel dat mijn oom en tante zonder vrees boven in hun appartementje bleven, stel je voor dat ze Zwarte Piet tegen het lijf zouden lopen.
Eindelijk hoorden we gestommel en geklop, het was een behoorlijk lawaai. Samen met papa durfden wij, de 3 dochters, het aan om naar de zolder te gaan.

En daar stonden ze dan, de kadoos. Wasmanden vol, maar…..midden op de zolder stond het mooiste en grootste poppenhuis dat ik ooit gezien had. Op een stellage, zodat je er goed bij ko, je kon er omheen lopen. Helemaal tot in detail ingericht met lakentjes op de bedden, handdoeken in de kastjes. Lampjes die echt branden en een bel aan de voordeur. Natuurlijk zagen wij niet dat alles was gemaakt van stofjes die ons bekend voorkwamen. Integendeel, was het niet knap van Sinterklaas dat hij zo goed wist wat wij in huis hadden. Een echt wonder, vond ik het, ik kan me nog zo goed mijn intense verbazing voor de geest halen en vooral het vreselijk blije gevoel dat ik die avond had. In mijn herinnering was dit de mooiste Sinterklaas die ik ooit heb meegemaakt.

 

Gooien naar Sint…de herinnering van…

…Oma Gerrie Fonville

foto8“Ik was een meisje van 5 jaar mijn neef speelde sinterklaas mijn zusje van 8 jaar was net voor sint kwam heel boos geworden en even weggelopen ze kwam gelijk weer terug want sint kwam eraan toen we de pakjes hadden uitgepakt en ik een hele grote nare pop had gekregen die steeds omviel boven op mij wilde de sint en zijn pieten mijn zusje in de zak stoppen omdat ze was weggelopen nou ik gooide mijn pop naar de pieten en gilde dat ze die maar mee moesten nemen wat een sinterklaas avond dat vergeet je nooit meer ik heb inmiddels 6 kleinkinderen en vier sinterklaas heel groots met alle maal lieve en leuke dingen zodat hun mijn kleinkinderen altijd met een lach hierop terug kunnen kijken want het is en blijft een prachtig feest.

Dit is mijn verhaal!”

{rsform 5}

Autootjes….de Herinnering van…

 

Michelle…

4cd85547c81a1-imagesHet was 5 December en ik en mijn 2 zusjes zaten vol spanning af te wachten wanneer er nou eens op die deur gebonsd zou worden. En toen na een tijdje was het zover, wat spannend.. we renden naar die deur toe deden hem open keken en….zagen alleen een briefje hangen waar op stond “kijk in de oven” dus toen renden we naar de oven deden de oven open en daar lag weer een briefje in waar op stond “kijk in de slaapkamer van papa en mama”. Nou je raad het al wij naar boven rennen en toen hing daar weer een briefje kijk achterin de auto. Toen gingen we achterin de auto kijken en toen stonden er 3 bestuurbare auto’tjes in. Dus het was heel leuk dat “sinterklaas” een soort kleine speurtocht in huis had uitgezet. En dat was toch wel weer iets speciaals!

{rsform 5}

wiegje

Rolschaatsen…de herinnering van…

…Josephina Kleven

wiegje“Bij ons kwam Sinterklaas altijd in de nacht. Als we dan ’s morgens opstonden lager de cadeautjes op de tafel in de kamer. Mijn liefste wens was rolschaatsen, maar mijn ouders hadden me al weken gewaarschuwd: Sint moest aan alle kindjes een cadeautje geven, dus zo’n duur cadeau zou ik waarschijnlijk niet krijgen. Die Sinterklaasmorgen, 1968, ik was tien jaar, lagen de pakjes weer op tafel.

Er was een doos voor mij bij: aan de rolschaatsen dacht ik al niet meer, maar toen ik de doos opende, lagen daar toch die rolschaatsen. En wat gebeurde er toen ik ze zag: ik viel flauw. Van blijdschap, van schrik, van spanning, alles bijeen denk ik. De rest van de dag moest ik op de bank doorbrengen en mocht ik nog niet genieten van de rolschaatsen. Maar die schade heb ik later dubbel en dwars ingehaald en men heeft mij nog vaak rolschaatsend door de buurt zien gaan!”

 

 

 

{rsform 5}

Een omgetoverd wiegje…de herinnering van…

 

…Rosalinde Visser uit Leeuwarden.

wiegje“Het moet 1 van mijn vroegste herinneringen zijn.

Ik was 3 of 4 jaar oud, toen er hevig op de deur werd geklopt. Wij natuurlijk allemaal vol spanning naar de voordeur. Want op 5 december kan het maar 1 wezen.
Ik kan me zelfs nog herinneren hoe de spanning voelde. Eenmaal de deur open had ik maar oog voor 1 ding. Er stond een grote zak met pakjes erin. Maar daar had ik geen oog voor. Want naast die zak stond een mega groot kado die minstens zo groot was als de zak zelf. En klein als ik was en ik nog niet kon lezen, zag ik donders goed dat daar mijn naam op stond. “die isse mij” scheen ik geroepen te hebben.

Een maal uitgepakt was het een prachtig wiegje voor mijn liefste pop. Het was mijn oude poppenwagen die de Sint had omgetoverd in een wiegje.

Jaren later heb ik dit zelfde wiegje opnieuw omgetoverd. Toen mijn zoon is geboren, hebben we het wiegje aan mijn dochter van anderhalf gegeven met een mooie nieuwe pop er in. We hadden het wiegje hetzelfde bekleed als de grote echte wieg van mijn zoon.

En als ik het wiegje zo zie staan moet ik altijd nog even terug denken aan dat mooie gevoel daar voor die deur….jaren geleden….”