Janine Krooswijk
Samen met mijn ouders ging ik op 7 jarige leeftijd op 20 november 1988 voor het eerst kijken waar Sinterklaas en zijn pieten met de stoomboot aankwamen in Zierikzee. Helemaal opgedoft als klein zwart pietermeisje stond ik met open mond te kijken en te genieten toen de boot aan ging leggen. Maar plots werd alle enthousiastme en spanning in mijn lijf me “te” veel toen Sinterklaas mij een handje wou geven, ik viel flauw… alles zwart… Maar toen ik weer bij kwam lag er een grote zak pepernoten en een cadeautje naast me. Gelukkig heb ik aan het eind van de dag toch nog een echte hand kunnen geven aan Sinterklaas, en kon ik hem vertellen hoe blij ik was met de pepernoten en het cadeautje (een setje haarstiekjes!)
En weet je wat leuk is…. het is nu bijna 23 jaar geleden en die stiekjes zitten nog steeds in mijn toilettas! Bedankt Sinterklaas!
Frederike Machiels
Ieder jaar werd er bij ons de deur open gedaan en dan werd er vanuit de hal snoepgoed gestrooid. Dit was echt mega spannend, aangezien je hier de hele avond op zit te wachten. Als we naar de deur renden om zwarte piet te kunnen zien, zagen we twee zakken vol met cadeau’s voor de deur staan! Het uitpakken was een feest, echter keek ik twee seconden naar een bepaald cadeau en ging dan weer verder met het andere, zoveel was het!
Mijn opa en oma kwamen op sinterklaasavond ook altijd langs. Dit was erg gezellig. Zwarte piet heeft zelfs een keer een pepernoot heel hard tegen mijn opa’s gezicht gegooid. Dat was toen wel grappig, maar bleek ook pijnlijk. Oppassen dus met dat strooien!.
Anne Marije Punt
Als klein meisje was heel erg verlegen en daarom ook ontzettend bang voor Sinterklaas. Onderweg naar de intocht met mijn moeder een broertje ging ik alleen weer naar huis, omdat ik echt niet durfde.
Tijdens de intocht kon ik wel naar huis, maar aan Sinterklaas op school kon ik niet ontkomen. Gelukkig had ik in groep 3 een hele lieve juf die heel de tijd mijn hand vasthield terwijl we met alle klassen op het schoolplein stonden te wachten. Toen hij was aangekomen en zijn paard ging stallen gingen alle kinderen alvast naar binnen om in de aula klaar te gaan zitten. De juffen moesten dit in goede banen leiden, waardoor mijn juf en ik achteraan liepen.
Onderweg naar de aula kwamen we erachter dat een van de andere kinderen op de wc zat. We konden het kind daar niet laten zitten, dus moesten we in de gang wachten tot het andere kind klaar was.
Tot mijn grote schrik kwam de Sint met drie Pieten binnen, vlak voordat wij naar de aula konden vertrekken. Het werd nog erger toen ik Sinterklaas ook nog eens een hand moest geven. Dat wat ik had willen voorkomen gebeurde juist.
Nu, ongeveer twintig jaar later, kan ik er wel om lachen als ik eraan terug denk. Maar in al die jaren ben ik nooit dichterbij Sinterklaas geweest dan die ene dag, want stiekem ben ik nog steeds een beetje bang voor die oude man.
